“Isang KATOTOHANAN NG ANUMANG MATAGUMPAY NA POP RECORD,” sabi ni Brian Eno sa isyu ng tag-init ng Artforum noong 1986, “ay ang tunog nito ay higit na isang katangian kaysa sa melody o chord structure nito o anumang bagay.”Ang pagdating ng teknolohiya ng pagre-record at mga synthesizer sa panahong iyon ay malawak na ang pagpapalawak ng mga sonic palette ng mga kompositor, at ang interes sa musika ay hindi na lamang sa melody, serialization, o polyphony, kundi sa "patuloy na pakikitungo sa mga bagong texture."Sa nakalipas na tatlong dekada, ang composer, visual artist, at turntablist na extraordinaire na si Marina Rosenfeld ay bumuo ng isang library ng mga dubplate—yung mga bihirang, mahalagang aluminum round na pinahiran ng laquer at sinisitan ng lathe na ginamit bilang test pressing kung saan ang vinyl para sa mass-distribution ay kinopya—na nag-iimbak ng mga bahaging bahagi ng kanyang natatanging mga sonic landscape: mga tunog ng piano, boses ng babae, sine wave, snap, crackles, at pop.Ang mga snippet ng mga nakumpletong komposisyon ay dumadaan din sa mga malalambot na disc na ito, kung saan, sa paglipas ng paulit-ulit na pag-ikot, sila ay nag-warp at ang kanilang mga grooves ay humihina.(Ang kontemporaryong Rosenfeld na si Jacqueline Humphries ay nag-render ng kanyang mga lumang painting sa mga linya ng asciicode at silkscreen ang mga ito sa mga bagong canvases sa isang katulad na analog na pagkilos ng information compression).Sa pamamagitan ng pagkamot at paghahalo sa kanyang dalawang deck, na inilalarawan niya bilang "isang transforming machine, isang alchemist, isang ahente ng parehong pag-uulit at pagbabago," inilalagay ni Rosenfeld ang kanyang mga dubplate sa napakaraming dulo ng musika.Ang tunog, bagama't hindi eksaktong pop, ay palaging nakikilala sa kanya.
Nitong nakaraang Mayo, nakilala ng mga turntable ni Rosenfeld ang modular synthesizer ng eksperimental na musikero na si Ben Vida para sa isang labanan ng improvisasyon sa Fridman Gallery upang ipagdiwang ang pagpapalabas ng kanilang collaborative record na Feel Anything (2019).Huwag gumamit ng mga tradisyunal na instrumento, at ang pamamaraan ni Vida ay kabaligtaran sa pamamaraan ni Rosenfeld;habang siya ay maaari lamang gumuhit sa isang library ng mga na-prerecord na sample (ang turntable, sa kanyang mga salita, "ay hindi gumagawa ng higit pa kaysa sa paglalaro ng kung ano ang mayroon na doon"), siya ay synthesize bawat tunog live.Paglabas ng karamihan, pumwesto ang dalawa sa likod ng kani-kanilang rigs.Sa mga panayam, binigyang-diin nina Vida at Rosenfeld na habang kailangang simulan ng isang tao ang palabas sa panahon ng kanilang improvised na pagtatanghal, alinman sa artist ay hindi dapat manguna sa isa pa.Sa partikular na gabing ito, tumayo si Rosenfeld, lumingon kay Vida, at nagtanong: "Handa ka na bang maglaro?"Tumango sila bilang pagkilala sa isa't isa, umalis na sila.Ang utos ni Rosenfeld sa kanyang mga deck at plato ay hindi pare-pareho, ang kanyang madaling birtuosidad ay nakikita ng kanyang kalmado habang inaabot niya ang isa pang acetate o binibigyan ang volume knob ng napakalakas na pagyanig kaya halos matumba ang kanyang baso ng tubig.Wala sa ekspresyon niya ang nagpahiwatig ng pag-aalala na baka mahulog ito.Sa isang katugmang mesa na matatagpuan ilang talampakan ang layo, hinikayat ni Vida ang hindi maipaliwanag na mga blips at tono mula sa kanyang napakalaking synthesizer na may maliliit na tweak at ang pagmamanipula ng isang riot ng mga makukulay na patch cord.
Sa unang labinlimang minuto, wala ni isa mang performer ang lumingon sa kanilang mga instrumento.Nang sa wakas ay kinilala nina Rosenfeld at Vida ang isa't isa, ginawa nila ito sandali at pansamantala, na parang nag-aatubili na aminin ang kanilang pakikipagsabwatan sa gawa ng paggawa ng tunog.Mula noong 1994, noong una niyang itinanghal ang Sheer Frost Orchestra kasama ang labimpitong batang babae na tumutugtog ng floor-bound electric guitars na may mga bote ng nail polish, tinanong ng pagsasanay ni Rosenfeld ang parehong inter- at intra-personal na relasyon ng kanyang madalas na hindi sanay na mga performer at bihag na audience at niyakap ang subjectivity ng istilo.Ang kanyang interes ay nakasalalay sa kung ano ang negatibong na-diagnose ng ur-experimentalist na si John Cage bilang tendensya ng improviser na "bumalik sa kanilang mga gusto at hindi gusto, at sa kanilang memorya," na "hindi sila nakarating sa anumang paghahayag na hindi nila alam. ”Direktang gumagana ang instrumento ni Rosenfeld sa pamamagitan ng mnemonic—ang mga walang markang dubplate ay mga musical memory bank na pinaka-epektibong na-deploy ng mga pinaka-pamilyar sa kanilang mga nilalaman.Sa katunayan, madalas niyang ginagamit ang mga maliliit na sample ng piano, ang instrumento kung saan siya sinanay nang klasiko, na parang naghuhukay ng isang pinigilan na kabataan.Kung ang sama-samang improvisasyon ay tinatantya ang isang bagay tulad ng isang pag-uusap kung saan ang lahat ng mga partido ay nagsasalita nang sabay-sabay (ikumpara ito ni Cage sa isang panel discussion), sina Vida at Rosenfeld ay nagsalita sa mga idyoma na kumikilala sa kanilang mga nakaraan pati na rin sa maraming buhay ng kanilang mga instrumento.Ang banggaan ng kanilang mga sound-world, na hinahasa sa mga taon ng pagganap at pag-eeksperimento, ay nagbubukas ng bagong tanawin ng mga texture.
Kailan at paano magsisimula, kailan at paano magtatapos—ito ang mga tanong na nagbabalangkas ng improvisasyon pati na rin ang mga interpersonal na relasyon.Pagkatapos ng humigit-kumulang tatlumpu't limang minuto ng mainit-init, sputtering sonority, Rosenfeld at Vida natapos sa isang tingin, isang tango, at isang chuckle sa imposibilidad ng anumang tunay na konklusyon.Isang masigasig na miyembro ng audience ang tumawag para sa isang encore."Hindi," sabi ni Vida."Iyon ang pakiramdam tulad ng katapusan."Sa improvisasyon, ang mga damdamin ay kadalasang katotohanan.
Nagtanghal sina Marina Rosenfeld at Ben Vida sa Fridman Gallery sa New York noong Mayo 17, 2019, sa okasyon ng pagpapalabas ng Feel Anything (2019).
Oras ng post: Set-13-2022